داستان کوتاه «دایره خاموش»

داستان کوتاه زیر رو سال 87 نوشتم و تو نشریه‌ی خودم چاپیدم:

یـــــــــک ********************************

استکان کمر باريک چاي شيرين را روي ميز مي‌گذارد. با دست راستش با سر صيقلي عصايش بازي مي‌کند و همزمان نگاهي به قاب عکس روي طاقچه مي‌اندازد. از دور چهره‌ی معصوم و خندان زنش را در قاب عکس کهنه مي‌بيند. سفره‌ی صبحانه را از روي ميز چوبي قديمي‌اش جمع مي‌کند. سراغ قاب عکس‌مي رود. با دست زبر و خشنش غبار روي عکس را پاک مي‌کند. با انگشت نشانش خط موهای يار از دست رفته را در عکس دنبال مي‌کند. باز هم بغض، گلويش را فشار مي‌دهد. به ياد سال‌هاي دور و زندگي صمیمانه‌اش اشک مي‌ريزد. قطرات اشک از گودال چشمش به پايين مي‌غلتند، راهي از ميان چين و چروک صورت پيرمرد پيدا مي‌کنند و در نهايت در ريش نه چندان انبوه او گم مي‌شوند.

صدای تلفن را می‌شنود. با دست لرزان گوشی را برمی‌دارد. می‌داند پسرش است که احتمالاً دلش گرفته و دوست دارد از غم غربت براي پدر پيرش چيزي بگويد. صدا چندان شفاف نيست. صدا قطع مي‌شود:

• الو… الو…

جوابي نمي‌شنود. گوشي را مي‌گذارد.

دو************************************

کلاه دوره‌اي‌اش را سرش مي‌گذارد. نگاهي به ساعت جيبي‌اش مي‌اندازد و عصازنان از خانه بيرون مي‌رود. کاري غير از بيرون رفتن و مرور خاطرات تکراري با رفیق قدیمی‌اش ندارد.

روي نيمکت پارک به انتظار دوست پيرش مي‌نشيند. هوا کمي سرد است. پالتويش را به خودش مي‌پيچد و با حالت کِز کرده سيگاري روشن مي‌کند. سرفه امانش نمي‌دهد. ديگر سيگار هم با او سر سازگاری ندارد. در آينه‌ی کوچکش به خودش نگاه مي‌کند و به صورتش ور مي‌رود. پوست آويزان صورتش را که حاصل خراش تيغ‌هاي جواني است، با دست نرمش مي‌دهد. چانه‌اش را بالا مي‌دهد و زير آن را مي‌خاراند.

رفيقش سر قرار هميشگي حاضر نمي‌شود. ديگر حوصله‌اش سر رفته است. کارت تلفن را از جيب پالتويش در مي‌آورد و با تلفن عمومي، به خانه‌ی دوست قديمي زنگ مي‌زند. صداي گريه و همهمه مي‌آيد. گوشي را مي‌گذارد. مي‌داند آخرين يادگارش از دنيا به آن دنيا سفر کرده. اين آخرين بار است که بايد گريه کند. ديگر توان تکرار ديدن آخرين ديدار را ندارد. پس همان جا روي زمين مي‌نشيند. مردمي که از کنارش رد مي‌شوند، پيرمردي را مي‌بينند که سرش پايين است؛ ولي شانه‌هايش مي‌لرزد. کسي حال پيرمرد را نمي‌فهمد. کسي نمي‌داند که پيري به خاطر يک عمر زندگی گريه مي‌کند. در آن لحظه شايد جواني که از کنار پير عبور کرد، پيش خودش اين جمله را گفت: «اين پيری‌ها هميشه … أه!»

به خانه‌اش برمي‌گردد. پيچ راديوي قديمي و قهوه‌اي رنگش را مي‌چرخاند. صداي تلفن را مي‌شنود. با دست لرزان، گوشي را بر مي‌دارد. مي‌داند دخترش است که احتمالاً با شوهرش دعوا کرده و دوست دارد پدر، مثل هميشه با صدای گرمش، او را آرام کند و به او دلداري بدهد:

• «دخترم! کج خلقی نکن، قدر زندگيت رو بدون. با هم خوب باشید، مشکل برا همه هست…»

صداي دخترش را مي‌شنود؛ ولي صدا چندان مفهوم نيست. صدا قطع مي‌شود.

• الو… الو…

جوابي نمي‌شنود. گوشي را مي گذارد.

ســــــــه *******************************

صداي اذان راديو، خانه را پر کرده است.

• الله اکبر…

پيرمرد به نماز مي‌ايستد.

روي تخت زِهوار در رفته‌اش دراز مي‌کشد؛ در حالي که قرآن را روي سينه‌اش گذاشته است.

يک هفته بعد، همسايه‌ها از بوي مُرداري که از خانه‌ی پيرمرد مي‌شنوند، متوجه مرگ او مي‌شوند. دوستان و خویشان پیرمرد را خبر مي‌کنند و 50-40 نفري راهي خانه‌ی او مي‌شوند.

بعد از تشييع جنازه و کفن و دفن، پير را در گودال گور تنها مي‌گذارند و به خانه‌ی خودشان برمي‌گردند.

پسر و دختر پيرمرد، اتاق پدر را براي خلوت و فکر انتخاب مي‌کنند. روبه‌روي هم در اتاق پيرمرد مي‌نشينند. تلفن زنگ مي‌زند. پسر گوشي را بر مي‌دارد. نمي‌داند چه کسي است.

صداي پدرش را مي‌شنود؛ ولي صدا شفاف و مفهوم نيست. صدا قطع مي‌شود.

• الو… الو…

جوابي نمي‌شنود. پسر گوشي را مي‌گذارد…

اسف 16, 1395 ابـو الـخـطـایـا