علي تو حياط خونه مشغول پنچرگيري تاير موتورش بود. موتورش رو برعکس گذاشته بود کف حياط و تيوپ تعمير شده رو به‌زور داخل لاستيک جا مي‌داد. مادرِ علي تو آشپزخونه داشت غذاي ظهر رو آماده مي‌کرد. درِ حياط باز شد و مهري، خواهر کوچکتر علي داخل شد.
– سلام داداش. خسته نباشي!
– سلام. چه خبر از مدرسه؟
– هيچي، مثل هميشه.
کوله پشتيش رو درآورد و از پله ها بالا رفت.
– سلام مامانم من اومدم.
– سلام عزيزم، خوش اومدي. چي شد، مانتو خريدي؟
– بعله.
رفت اتاقش تا مانتوي جديد رو بپوشه. خيلي زود پيش مامانش برگشت. دست به کمر، رو به مامان و با لبخند رضايت و انتظار جواب مثبت:
– خيلي خوبه دخترم. خيلي بهت مي‌آد مبارکت باشه. چقدر شد؟ يه چرخ بزن ببينم…خيلي خوبه، ماه شدي عزيزم!
– راستي مامان، بچه‌ها علي رو ديده بودند جلوي دبيرستانمون. گفتن بعضي وقتا وايمسته جلوي در. يه بارم مستخدم مدرسه بهش گير داده و گفته دفعه ديگه به 110 زنگ مي زنم. مامان يه چيزي بهش بگو آبرومونو مي‌بره‌ها!
– چي بگم والا! برو لباست رو عوض کن. سفره رو بنداز تا ناهار بيارم.
مهري رفت تو حياط و بالاي پله‌ها به علي گفت: «داداشی دستات رو بشور بيا ناهار.»
علي نگاهي به مهري انداخت. رنگ چهره‌ش عوض شد.
– اين چيه پوشيدي؟
– مانتوئه دیگه. تازه خريدم.
- مي‌دونم مانتوئه؛ چرا انقدر تنگه؟ اين که تا زانوتم نمي‌آد. چرا جلوش بازه؟ اصلاً کي گفته صورتی بخري؟
– خب خوشگل بود. مامانم مي‌دونست. امروز صبح بهم پول داد؛ بعد مدرسه با الهام اينا رفتيم خريد.
علي دستاش رو شست. موتور رو زير سايه گذاشت و رفت تو اتاق نشست تا سفره پهن بشه. موقع غذا همه ساکت بودند و فقط صداي خوردن قاشق به بشقاب و جابه جايي ليوان و پارچ مي‌اومد که علي به اين موسيقي سفره، کلام داد و گفت:
بايد بري پسش بدي!
مهري ملتمسانه به مادر نگاه کرد.
– چرا به اين دخترت چيزي نمي‌گي؟ اين چيه رفته خريده آخه؟ ما آبرو داريم.
مادر گفت: «خب دختره، دوست داره لباس خوشگل بپوشه، خيليم که بد نيست؛ دلت مي‌آد دل خواهرت رو بشکني؟»
– توام با اين بچه تربيت کردنت! چطور مي‌گي بد نيست؟ رفته لباس رنگي خريده، تنگه، کوتاهه، بالاي زانوشه، شلوارشم که چسبيده به پاش. اصلاً این مانتو نیست، رواندازه! اَه!
– اون که نمي‌خواد تو مدرسه بپوشه که بهش گير بدن.
– ديگه بدتر. مي‌خواد با اين تو خيابونا بگرده؟ بابا من تو مردمم، مي‌بينم دوستاي خودم چطور دنبال دخترا راه مي‌افتن و چیا پشت سرشون می‌گن. حالا بذارم خواهر خودم ويترين اونا بشه؟ حتماً دوباره رفته بالا شهر. صد دفعه گفتم از همين دورو برا خريد کنيد. اونجاها رو جنس مي‌کشن تا بتونن کرايه‌ی مغازشون رو بدن. همون لباس رو مي‌شه اينجا کلّي ارزون‌تر خريد. بعدظهر با هم مي‌ريم پسش مي‌ديم…
یکی دو ساعت قبل از غروب، علی و مهری، اول رفتند فروشگاهي که مهري ازش مانتو خريده بود تا لباس رو پس بدن. اولش فروشنده راضي نمي‌شد و به تابلوي «جنس فروخته شده، پس يا تعويض نمي‌شود» اشاره مي‌کرد؛ ولي وقتي علي عصباني شد و داد و بیداد راه انداخت؛ فروشنده از ترسِ دردسر راضي شد و پول رو پس داد.
ساعت 5 بعد از ظهر بود. تا ساعت 9 شب نزديک سي مغازه و مجتمع و فروشگاه رو گشتند. بيش‌تر از ده بار لباس پرو کردند؛ ولي هيچ کدوم اوني نبود که اونا مي‌خواستند. حتي يکي دوجا به‌خاطر اين که دنبال مانتوي نيمه بلند نيمه گشاد بودند، مسخره‌شون کردن! (دیگه کسی از این چیزا نمی‌پوشه!)
خلاصه نتونستند يه مانتوي پوشیده که از همه نظر خوب باشه پيدا کنند. علي همه‌ش غر مي‌زد. البته خودش دختراي زيادي رو تو خيابونا ديده بود و مي‌دونست وضع پوشش بقیه چطوره؛ ولي انتظار نداشت براي خواهر خودشم اين ماجرا باشه. آخر، دست از پا درازتر، رفتند يه آب‌ميوه بستني خوردند و راهي خونه شدند.
کنار خيابون. تاکسي. تو راه خونه. صداي راديو: اينجا تهران است… صداي جمهوري اسلامي ايران…
برچسب‌ها: داستان کوتاه درباره حجاب، حجاب و انتخاب لباس، داستان کوتاه درباره وضع پوشش در جامعه، داستان کوتاه درباره نبود لباس با پوشش اسلامی در فروشگاه‌ها، عدم وجود پوشاک با پوشش اسلامی و مناسب محجبه‌ها، انتخاب سخت لباس برای محجبه ها
اگه می‌خوای من رو دنبال کنی، کانال تلگرامم رو ببین و عضو شو:
https://telegram.me/mozakhraf_ir
-----------------------------------------------------------------------
