چند روزیه که بازی‌های آسیایی ۲۰۱۴ اینچئون کره جنوبی شروع شده. یه اتفاقی که تقریبا هر روز داره می‌افته اینه که برنامه سمت خدا که هر روز ساعت ۱ و خورده ای پخش می‌شه، به خاطر پخش مستقیم بازی‌ها، زودتر یا دیرتر از موعد پخش می‌شه.
داشتم به این فکر می‌کردم حالا که یه برنامهی دینی به خاطر ورزش جابه‌جا می‌شه، کسی اعتراضی نمی‌کنه و اصلا به این فکر هم نمی‌کنه که به خاطر پخش زنده ورزش، برنامهی آخوندا رو این‌ور اون‌ور می‌کنن. اما اگه برعکسش بود چه اتفاقی می‌افتاد؟ مثلاً به جای یه برنامهی ورزشی، مسابقات قرآن پخش می‌شد… وای! می‌کشتیم خودمون رو! عجب مملکتیه، وسط فوتبالِ زنده اذون پخش می‌کنن، می‌خوان مردم رو به زور به بهشت ببرن، مردم رو از هر چی دین و پیغمبره زده کردن…
حالا یه بخش دیگه ماجرا: اگه این اتفاق بیفته و همه اعتراض کنن، ما ناراحت نمی‌شیم و می‌گیم بله حقمونه! نباید به جای فوتبال برنامهی مذهبی پخش بشه؛ اما الآن که به جای «سمت خدا» ورزش پخش می‌شه، اگه مثلاُ کارشناس برنامه بیاد غر بزنه که چرا برنامهی ما رو جابه‌جا می‌کنن، همه‌ی ما بهمون برمی‌خوره! اوووه! نگاه کن چقدر حق به جانب حرف می‌زنه! انگار تلویزیون فقط مال اینه! همینان که مخالف شادی مردمن!
البته اونام انقدر عقب‌نشینی کردن که معمولاً غر نمی‌زنن و اتفاقاً اول برنامه، بردهای ورزشکارای ایرانی رو تبریک می‌گن؛ اما همون یکی دوبارم که غر زدن، خیلی برای ما برخورنده‌س!
اینارو که گفتم به این معنی نبود که من ورزش نمی‌بینم یا همه‌ش سمت خدا می‌بینم! اتفاقاً صبح تا غروب کارم شده دیدن بازی‌ها. خیلی هم به ورزش و فوتبال علاقه دارم ولی واقعاً یه کم فکر کنیم به خودمون تلنگر بزنیم ببینیم داریم «سمت کجا» می‌ریم؟!
