برچسب: بازی های آسیایی اینچئون 2014

امروز بازی نیمه نهایی والیبال بازی‌های آسیایی بود. ایران و چین. می دونید که ایران ۳-۰ برد و رفت فینال. بچه ها تازه از بازی کویت، بازی‌ها رو جدی گرفتن و با اختلاف ۱۰-۱۱ امتیاز تو هر ست بازی رو می‌برن. اینم یا به خاطر نزدیک شدن به آخر بازی‌هاس یا این‌که تازه خونواده‌هاشون اومدن اینچئون و بعد مدت‌ها باشون دیدار تازه کردن.

خب، از این حرفا بگذریم، عکس زیر رو ببینید:

متوجه چیزی نشدید؟! اشکال نداره حالا عکس زیر رو ببینید:

همون‌طور که می‌بینید به جای پرچم چین، یه هو پرچم ایران اومد! به این جور اتفاقا معمولاً می‌گن سوتی، اما فکر نکنم در این مورد خیلیم سوتی باشه! از بس جنس چینی خریدیم و خوردیم و استفاده کردیم خودمون یه پا چینی شدیم؛ چینی‌ها هم به همین پولی که ما برای جنساشون دادیم زنده‌ن. پس دیگه ایران و چین نداره که!

راستی این‌که آرم شبکه ورزش رو تو عکس بالا، سیاه می‌بینید به خاطر اینه که امروز شهادت امام پنجم امام محمد باقر بود.

 چند روزیه که بازی‌های آسیایی ۲۰۱۴ اینچئون کره جنوبی شروع شده. یه اتفاقی که تقریبا هر روز داره می‌افته اینه که برنامه سمت خدا که هر روز ساعت ۱ و خورده ای پخش می‌شه، به خاطر پخش مستقیم بازی‌ها، زودتر یا دیرتر از موعد پخش می‌شه.

داشتم به این فکر می‌کردم حالا که یه برنامه‌ی دینی به خاطر ورزش جابه‌جا می‌شه، کسی اعتراضی نمی‌کنه و اصلا به این فکر هم نمی‌کنه که به خاطر پخش زنده ورزش، برنامه‌ی آخوندا رو این‌ور اون‌ور می‌کنن. اما اگه برعکسش بود چه اتفاقی می‌افتاد؟ مثلاً به جای یه برنامه‌ی ورزشی، مسابقات قرآن پخش می‌شد… وای! می‌کشتیم خودمون رو! عجب مملکتیه، وسط فوتبالِ زنده اذون پخش می‌کنن، می‌خوان مردم رو به زور به بهشت ببرن، مردم رو از هر چی دین و پیغمبره زده کردن…

 حالا یه بخش دیگه ماجرا: اگه این اتفاق بیفته و همه اعتراض کنن، ما ناراحت نمی‌شیم و می‌گیم بله حقمونه! نباید به جای فوتبال برنامه‌‌ی مذهبی پخش بشه؛ اما الآن که به جای «سمت خدا» ورزش پخش می‌شه، اگه مثلاُ کارشناس برنامه بیاد غر بزنه که چرا برنامه‌ی ما رو جابه‌جا می‌کنن، همه‌ی ما بهمون برمی‌خوره! اوووه! نگاه کن چقدر حق به جانب حرف می‌زنه! انگار تلویزیون فقط مال اینه! همینان که مخالف شادی مردمن!

البته اونام انقدر عقب‌نشینی کردن که معمولاً غر نمی‌زنن و اتفاقاً اول برنامه، بردهای ورزشکارای ایرانی رو تبریک می‌گن؛ اما همون یکی دوبارم که غر زدن، خیلی برای ما برخورنده‌س!

اینارو که گفتم به این معنی نبود که من ورزش نمی‌بینم یا همه‌ش سمت خدا می‌بینم! اتفاقاً صبح تا غروب کارم شده دیدن بازی‌ها. خیلی هم به ورزش و فوتبال علاقه دارم ولی واقعاً یه کم فکر کنیم به خودمون تلنگر بزنیم ببینیم داریم «سمت کجا» می‌ریم؟!